Laura van Ramshorst: Tom Dumoulin; Giro d'Italia 2017

Kippenvelmomenten in de sport: Laura van Ramshorst

Jarenlang trainen, afzien, grenzen verleggen, blessures, dingen gelaten en altijd met de volledige focus naar dat ene moment met het ultieme resultaat. Iedere sporter hoopt dat ze in een flow komen, waarin alles lukt, de juiste keuzes inituitief worden gemaakt die doorslaggevend blijken te zijn voor de winst. Hét doel waar alles voor moest wijken. In het nog prille bestaan van STOX Energy Socks zijn er nog geen mondiale kippenvel momenten tot stand gekomen met een STOX Energy Socks aan, maar daar gaat in 2021 hopelijk verandering in komen. We hebben onze STOX ambassadeurs gevraagd naar hun favoriete sportmoment waar zij zelf kippenvel krijgen als ze het terug zien en gevraagd om het moment vanuit hun perspectief toe te lichten. En het is ze gelukt, iedere keer weer kippenvel… 

Langebaanschaatsster voor Team Van Ramshorst/BlueDune, Laura won in 2020 de alternatieve Elfstedentocht de Weissensee, STOX ambassadeur sinds 2020

In 2015 maakte iedereen kennis met Tom Dumoulin als ronderenner in de Vuelta a Espana reed. Dumoulin droeg 6 dagen de leiderstrui. De ronde van Spanje was helaas één bergetappe te lang voor Tom. Vanwege de Olympische Spelen in 2016 stelde Tom zijn klassement ambities uit en richtte hij zich voornamelijk op tijdritten.

In 2017 sprak hij dan voor het eerst zijn ambitie uit om voor het eindklassement te gaan in een grote ronde, de Giro d’Italia. Zou er dan eindelijk na al die jaren weer een Nederlander een grote ronde winnen? Deze ronde van Italië volgde ik voor het eerst op de voet. Zelf was ik wel liefhebber van de wielersport, maar ik volgde het nooit eerder drie weken lang. Het goede presteren van “onze” Nederlandse hoop zorgde daar nu wel voor.

De eerste week kwam Tom zonder kleerscheuren door. Na de tweede rustdag pakte Tom de ritwinst in een heuvelachtige tijdrit en daarmee de roze leiderstrui. De rest van de ritten deed Dumoulin wat hij moest doen tot het noodlot toe sloeg. Ik denk dat elke sportfan het moment zich nog goed kan herinneren. Ik zat thuis op de bank te kijken naar de koninginnenrit en opeens zag ik Tom afstappen van zijn fiets. Tom legde zijn fiets in de kant, trok zijn wielershirt uit en liep de berm in. Wat doet hij nu vroeg ik mij af? Hij ging zitten op zijn hurken en ging poepen. Poepen? Dat had ik nog nooit gezien tijdens een wedstrijd en ook het moment was niet ideaal. Uiteindelijk verloor hij daarmee ruim twee minuten in het klassement maar behield wel zijn leiderstrui. De dagen nadien sprak iedereen in mijn omgeving over dit voorval, ik moest er ook om lachen. 

In de negentiende etappe had Tom mindere benen en verloor de leiderstrui aan Nairo Quintana. In 2016 verloor Steven Kruiswijk de Giro d’Italia ook al in de laatste etappes. Het zal toch niet zo zijn dat Tom door zijn poepincident het jaar erop ook de Giro verliest? Er was nog één kans voor Tom in de afsluitende tijdrit in Milaan. Nairo Quintana reed op dat moment in de roze trui en stond 53 seconden voor op Tom. Op papier is Dumoulin de betere tijdrijder maar na drie weken weet je niet wat er kan gebeuren. Als één na laatste startte Tom aan de tijdrit voor Nairo Quintana. Ik zat thuis op de bank bij mijn ouders. Samen met mijn vader en mijn vriend. Wij zaten op het puntje van onze stoel en zagen dat Tom goed aan het rijden was. Hij reed een sterke tijdrit en pakte dan toch de eindwinst in het klassement met 31 seconden voorsprong op Nairo Quintana. Daarmee was hij de eerste Nederlandse eindwinnaar van de Ronde van Italië en tevens de eerste Nederlander na Joop Zoetemelk (37 jaar later) die een grote ronde won. Het is best gek dat ik zo blij was alsof ik zelf had gewonnen. Ik had gelijk door hoe bijzonder dit moment was voor Tom, maar ook voor het hele nederlandse wielrennen.  

Dit vond ik zo’n bijzonder overwinning. Tom liet zien hoe je met tegenslag moet omgaan. Door je hoofd koel te houden, vertrouwen te houden en je te richten op je taak kan je uitzonderlijke prestaties behalen. Dit was een motivatie voor mezelf om door te gaan bij tegenslagen. 

Ik heb zelf niet het uitzonderlijke talent als sommige andere sporters. Ik heb al vanaf het begin hard moeten werken om goed mee te doen in mijn sport. Op het moment dat ik marathons ging schaatsen ging het goed, maar al vrij snel kreeg ik een scheenbeen blessure. Hier ben ik drie keer aan geopereerd. Elke keer kwam de blessure terug. Ik had zelf wel het gevoel dat ik marathonschaatsen kon alleen elke keer weer die tegenslag doet je wel denken waar doe ik het voor? Toch ben ik er altijd in blijven geloven en ben ik doorgegaan. Dit komt ook door mijn directe omgeving. Zij geloofde ook dat ik het kon en gaven mij vertrouwen om te blijven knokken. Mijn vriend heeft zes jaar geleden een zwaar ongeluk gehad met schaatsen. Wij zijn daar samen, mentaal en fysiek, uiteindelijk sterker van geworden. Mijn vriend heeft mij laten inzien dat als je iets wil bereiken dat het mogelijk is zolang je er zelf maar in gelooft. 

Tijdens een training in Italië gingen wij een grote ronde fietsen met daarin de Mortirolo Pas en de Gavia pas. Dit is tot op de dag van vandaag nog steeds waar ik het aller diepst ben gegaan. Dit was fysiek, maar vooral mentaal zo zwaar. Ik kon echt niet meer, maar ik moest wel door. Uiteindelijk heb ik het gehaald en dit gaf zoveel voldoening dat ik nog vaak tijdens wedstrijden aan deze training heb gedacht. 

Tijdens de Alternatieve Elfstedentocht ben ik alleen bezig geweest met mijn taak en niet met de uitslag. Toen ik winnend over de finish kwam, kwam in een flits alles voorbij wat ik overwonnen heb. Ik ben er altijd in blijven geloven. Als het dan lukt is dat een onbeschrijfelijk gevoel. Als toeschouwer zie je alleen het moment van de wedstrijd. Maar elke sporter maakt tegenslagen mee die je als toeschouwer niet ziet. Winnen is mooi, maar al die tegenslagen die je overwonnen hebt helpen jou om tot uitzonderlijke prestaties te komen! Dat maakt een overwinning bijzonder.